Voor ons huis ligt een braakliggend stuk grond waar binnenkort huizen ons zicht zullen sieren. Gelukkig zijn het momenteel nog een hele hoop wilde bloemen met bijhorende insecten en spinachtigen. Het is een geliefd stukje terrein voor mij om foto’s te nemen, zeker wanneer de zon schijnt. Zo kwam ik vandaag de grote groene sabelsprinkhaan tegen.
De naam grote groene sabelsprinkhaan vertelt letterlijk wat je ziet: een grote, groene sprinkhaan met een achterstuk dat op een sabel lijkt. De voelsprieten hebben ook een behoorlijke lengte, namelijk dezelfde als het lichaam, zo’n 8 centimeter lang. De sabel waarover ik sprak is een legbuis waarmee eitjes in schorsholtes of in de bodem worden gelegd. Het is dus geen angel.
Het zijn voornamelijk de mannetjes die zingen door met hun voorvleugels tegen elkaar aan te schuren. Vrouwtjes leggen dan in het najaar de eitjes die in de lente uitkomen. De sabelsprinkhaan is geen sprinkhaan die het veld vernield. Zijn prooien bestaan eerder uit kleine insecten en andere sprinkhanen die hij mijn zijn poten vangt. Soms zal hij wel planten eten, maar dat is niet zijn hoofdmaaltijd.
Reactie plaatsen
Reacties