Wanneer iemand een kleintje verwacht, dan reageer je normaal gezien opgetogen. Deze keer had ik zo mijn twijfels. Allemaal goed en wel dat deze trilspin haar eitjes goed bemoedert, maar waarom net onder mijn bovenste keukenkast? Ik bedoel, ik kijk recht op haar uit wanneer ik mijn eten klaarmaak.
Niet al mijn foto’s neem ik buiten. Soms is er zo eens een diertje dat binnen sluipt. Dan neem ik een foto en zet het zo voorzichtig mogelijk weer buiten. Maar wat moet ik doen met deze fragiele moeder? Eenmaal zij haar eitjes tussen haar kaken geklemd houdt, eet zij niet meer tot ze uitkomen. Ai, ai, wat moet ik nu doen? Zet ik haar buiten of wacht ik nog even? Op zich doet ze niemand kwaad en blijft ze mooi in haar hoekje hangen. Die kleintjes die zullen na een tijdje beginnen rondzwermen, en dat wil ik nu net vermijden.
De trilspin is makkelijk te herkennen aan haar lange poten en slank achterlichaam. Niet te verwarren met de hooiwagen die maar uit een enkel lichaamsdeel bestaat. Meestal zitten ze binnen in huis verstopt, ergens achter een zetel of ik een hoekje aan het plafond. Mensen vallen ze zeker niet aan, en dus laat ik ze meestal zitten. Goed om (fruit)vliegjes en andere kleine insecten uit de buurt te houden. Wanneer ze merken dat ze gevaar lopen, beginnen ze te trillen en te tollen in hun web. Het wazige beeld dat tevoorschijn komt, verwart hun tegenstander. Wanneer zich echter een prooi aanmeldt, kruipen ze er snel naartoe en wikkelen die in spinnendraad. Daarna eten ze hun prooi op.
Maar nu hé, dien ik ze buiten te zetten of niet? *zucht* Choices, choices! Ik denk dat ik maar van mijn hart een steen ga maken, een kommetje en een blad papier ga pakken en het beestje in de tuin loslaten. Ik wil niet een heel nest spinnen in mijn huis.
Reactie plaatsen
Reacties