Ik kwam vandaag terug van de winkel toen ik plots aan de rand van ons huis een trosje met bloemetjes zag. Onkruid, dacht ik. Maar niets is minder waar. Toen ik met mijn fototoestel dichterbij kwam, zag ik dat het om een vetplantje ging: sedum hispanicum, oftewel vetkruid.
Bekijk die bloemetjes eens. Het is door nu op de foto’s in te zoomen, dat ik pas besef hoe prachtig ze zijn. Ze zijn zo klein, maar zo stralend. Het lijkt wel alsof het stuifmeel op de stuifmeeldraden kleine, vochtige pareltjes zijn die boven de kelk zweven, omringd met gouden druppels.
De bloeitijd van dit vetkruid is juni en juli en het wordt amper 5cm groot. Dat klopt met wat ik zie. De volgende informatie, van deze site, verbaast me niet, maar vind ik wel frappant:
“Deze plant is uitsluitend geschikt voor liefhebbers van een ‘echte rotstuin’, omdat ze nogal kieskeurig is qua verzorging, standplaats en grondsoort. Daarnaast moet de bodem kalkvrij en stenig zijn.”
Juist. Dit bloemetje heeft zich gevestigd tussen de hoek gevormd door ons stenen pad en de bakstenen van ons huis. Voor een kieskeurige plant, lijkt me dit toch een bizar plekje. Maar kijk, het is inderdaad een ‘stenige’ ondergrond. Verzorging heeft dit plantje nooit gekregen. Ze is helemaal uit zichzelf gegroeid. Ooit zat ik wel met het idee om eens een rotstuintje aan te leggen, alleen had ik niet gedacht dat het op deze manier zou geweest zijn.
Ik kan mij alleen maar voorstellen dat het plantje door vogels of insecten is gezaaid geweest. In huis heb ik nooit vetkruid gehad. In de nabij gelegen tuin van de buren heb ik het ook nooit gezien. Weg ga ik het niet doen, daarvoor bloeit het te mooi, zij het op een beetje ongelegen plaats.
Reactie plaatsen
Reacties